Tindátar

Viðbrögð sumra stjórnmálamanna við hugmyndum Björns Bjarnasonar dómsmálaráðherra um þjálfað varalið, sem ætti að vera til taks þegar stórfelldar náttúruhamfarir eða vopnaðir klikkhausar skekja Ísland, eru einkennileg. Össur Skarphéðinsson fór t.d. mikinn og sagði Björn og fleiri enn komna í tindátaleik, eða eitthvað í þeim dúr. Þau ummæli dæma sig sjálf; það er bersýnilega ekki Björn Bjarnason sem þarf að fullorðnast. Það er margt gott sem Össur segir - og svo er karl yfirleitt bráðskemmtilegur líka - en hér skaut hann sig í fótinn sem oftar. Þessi hugmynd er nefnilega óvitlaus með öllu. Dettur okkur í hug að hér muni ekki einn góðan veðurdag ríða yfir svo stórkostlegar náttúruhamfarir að við þurfum ekki á hverjum einasta þjálfuðum manni að halda sem hægt er að fá? Og samræmdar aðgerðir? Getur einhver fullyrt að  náttúruhamfarir séu úr sögunni á Íslandi? Er ekki gosbelti skammt frá höfuðborgarsvæðinu? Það er enginn að tala um her. Ekki einu sinni vísi að her. Lögreglu- og björgunarlið eru alltof fámenn til að geta tekist á við stórfelldar náttúruhamfarir. Um hryðjuverkamenn þori ég varla að hugsa, en hvað gæti gerst ef einhver vitlaus ríkisstjórn tæki vitlausa ákvörðun sem vitlausir menn yrðu vitlausir yfir?

Íslendingar hafa löngum hugsað sem svo: ,,Það kemur ekkert fyrir mig. Bara einhverja aðra." Hvergi er þetta ljósara en í umferðinni. En þessi hugsun er ekki einasta röng. Á þessum síðustu og verstu tímum er hún hreint og beint hrollvekjandi. Hvenær mun okkur skiljast að við búum í landi hrikalegra náttúruhamfara og erum hluti af hinum vestræna heimi sem margir hata meira en pestina? Haltu þínu striki, Björn.