Plast

Alveg varð ég standandi steinhissa í gær þegar ég uppgötvaði að ég hef verið umhverfisböðull árum og áratugum saman án þess að gera mér grein fyrir því! Innkaupapokar úr plasti eyðast á nokkur hundruð árum! Ég er mikill plastpokabrúkari og var í hjarta mínu sannfærður um að pokarnir væru fyrir löngu orðnir miklu umhverfisvænni en þeir voru í gamla daga. Svona getur maður verið grænn - án þess að vera vinstri. En nú veit ég betur. Nú fer ég að horfa á gömlu konurnar með margnota taupokana með enn meiri virðingu en áður og huga alvarlega að því að verða mér úti um nokkra slíka sjálfur. En er það ekki ennþá svo að Pokasjóður, sem úthlutar til margra góðra landverndarmála, fær bróðurpart tekna sinna af þessum mengandi illyrmum, plastpokunum? Ef satt er, finnst engum það skrýtið nema mér? Kannski er þetta bara gamli, góði íslenski tvískinnungurinn, sem birtist hvergi skýrar en í þeirri staðreynd að íslenska ríkið, sem ver milljörðum til heilbrigðisþjónustu hefur jafnframt einkaleyfi á sölu þess varnings sem veldur mesta heilsutjóninu.