10.4.2007 | 12:08
Noršanįtt
Föšursystir mķn hélt žvķ fram aš Borgžór Jónsson heitinn, vešurfręšingur, spįši alltaf vondu vešri og hśn slökkti gjarnan į sjónvarpinu ef hann flutti vešurfréttirnar. Heima hjį mér höllumst viš aš žvķ aš Haraldur Ólafsson sé sams konar óvešurskrįka, a.m.k. fyrir okkur Noršlendinga. Žaš er ekki einleikiš hversu oft noršanhvassvišri, kuldi og éljagangur eru ķ kortunum žegar Haraldur sér um vešurfregnirnar ķ sjónvarpinu. Žetta er įreišanlega tilviljun ein og lķka žaš aš lęrisveinn hans, Hįlfdįn, viršist įlķka noršanįttarglašur! Ég varš alls hugar feginn einn daginn fyrir skemmstu žegar ég sį vištal viš Harald Ólafsson ķ beinni śtsendingu ķ norska sjónvarpinu. Žį var karl staddur ķ Björgvin. Ég hugsaši meš mér aš nś yrši žó biš į noršanvešrum og snjókomu į Ķslandi. Og žaš stóš heima. Vešur hefur veriš afskaplega gott sķšustu vikurnar! En gott ef ég heyrši ekki śt undan mér einhverjar fréttir af kuldakasti og skķtavešri ķ Noregi!
Um įgętan mann var skrifaš ķ minningargrein aš hann hefši ekki haft smekk fyrir vorhretum. Ég žekki reyndar engan sem hefur beinlķnis smekk fyrir svoleišis lögušu, en gott vęri nś ef Vešurstofan hleypti Haraldi ekki ķ sjónvarpiš fyrr en vel er lišiš į haustiš!