Dexter

Ég botna eiginlega ekkert í því af hverju ég er svona hrifinn af þáttunum um blóðslettufræðinginn og morðingjann Dexter, sem sýndir eru á Skjá einum á sunnudagskvöldum. Yfirleitt hrífa bandarískir lögguþættir mig ekki, þeir eru flestir annaðhvort full-tilgerðarlegir fyrir minn smekk eða þá að þeir byrja vel en þynnast fljótt út. En yfir Dexter sit ég sem límdur hverja vikuna á fætur annarri. Kannski er það vegna þess að það er fátítt að maður hafi samúð með tilfinningasnauðum persónum (það eru yfirleitt óþokkarnir sem eru tilfinningalausir), hvað þá að maður haldi með persónum sem dunda sér við að saxa fólk niður í hjáverkum. Ég segi bara eins og Steingrímur forðum: Ég hef áhyggjur af þessu, ég verð að segja það...

Nú er Dexter að verða virkilega spennandi, svo virðist sem andstæðingurinn sé að ná góðu forskoti... Þættirnir munu byggðir á skáldsögu sem komið hefur út í íslenskri þýðingu, og nú er stefnt að því á þessum bæ að lesa þá ágætu bók fljótlega.

Breskir krimmar eru alla jafna miklu betri en þeir bandarísku, að mínum dómi, og hið sama má segja um gamanþættina, þó að þeir séu auðvitað misjafnir. Þannig hef ég afskaplega gaman af Allir hata Chris, sem er bandarískur þáttur, og sömuleiðis horfi ég stundum á Melkólf í miðið með börnunum mér til ánægju, en eftir að hafa séð Litla Bretland þykir mér hin breska Katrín Tate oftast ósköp þunnur þrettándi, þótt gervin séu vissulega góð.

Mér skilst að Þjóðverjar framleiði talsvert af gamanþáttum og þeir séu sumir hreint ágætir. Gaman væri að sjá eitthvað svoleiðis, bara til tilbreytingar.