Stráksi

Mér finnst alltaf leiðinlegt þegar ég frétti af gömlum kunningjum sem gengur illa að fóta sig í lífinu þrátt fyrir að hafa fengið mikla hæfileika í vöggugjöf og hafa sigrað heiminn um stund. Nýjustu fréttir af Boy George komu mér úr jafnvægi, ekki þó vegna þess að ég hafi á honum svo miklar mætur (hann var að vísu samferðamaður minn á níunda áratugnum en ég kunni aldrei almennilega að meta hann, blessaðan) heldur vegna þess að George O'Dowd er enn eitt sorglega dæmið um hæfileikamann sem Bakkus og félagar ná tökum á og leika grátt - hvað eftir annað. Boy George var ein stærsta stjarna níunda áratugarins en af honum hefur lítið frést síðan, nema þá í sambandi við fíkniefnamál, furðulegar uppákomur og afbrot. Ég vona sannarlega að Boy George, og öllum sem glíma við fíkn og fylgifiska hennar, takist að losna úr viðjunum og finna hinn eina, hreina tón.

Skemmtilegri var fréttin um 95 ára gömlu konuna sem lauk háskólaprófi um daginn. Þetta er sko langamma í lagi.