Imbakassinn

Alveg síðan íslenskt sjónvarp varð til - og alveg örugglega líka á meðan Kanasjónvarpið sást syðra - hafa menn keppst við að bölva dagskrá þess og fjasa um hvað það sé mikill tímaþjófur, að ekki séu notuð stærri orð. Ég horfi töluvert á sjónvarp en langt er síðan ég hætti að líta á það sem tímaþjóf, heldur miklu frekar góðan kunningja, svona eins og bók eða skemmtilegt spil. Ég er til dæmis forfallinn aðdáandi breskra glæpaþátta og svo hef ég gaman af ýmsum grínþáttum, tónlistardagskrám og náttúrulífsmyndum. Þegar ég horfi á gott sjónvarpsefni nýt ég lífsins. Ég nýt þess að láta fara vel um mig og hjálpa löggunum að upplýsa glæpinn, velta fyrir mér upp á hverju aðalleikarinn í grínþættinum tekur næst, hlusta á tónlist og umræður um hana, og svo framvegis. Góðar teiknimyndir eru líka dásamlegt sjónvarpsefni.

Sjónvarpið er ekki tímaþjófur, að mínu áliti, fyrr en það gengur fyrir öllu. Ef ég mætti ekki til þess hugsa að missa af einum einasta þætti af Leiðarljósi er varpið farið að gerast nokkuð ágengt og þá er það líklega orðið annað og meira en tímaþjófur - einhvers konar fíkn. Ég er ekki fíkinn í sjónvarp, en ég er mjög fíkinn í sjónvarpsefni sem mér þykir gott. Sem betur fer er svo ótalmargt til í þessari veröld sem ég hef ekki snefil af áhuga á, svo sem knattspyrnuiðkun fólks í suðlægari löndum og menn að keyra gamla bíla í forarvilpum. Ég er ákaflega þakklátur fyrir það - og það er konan mín líka. Þess vegna horfi ég á "mitt" efni með góðri samvisku.

Athugasemdir

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 22.5.2007 kl. 21:47]

Sammála ... horfi reyndar frekar mikið á sjónvarp en vel orðið þá þætti sem mér líst á, t.d. breska lögguþætti, Formúluna og fótbolta af geðveikum áhuga annað hvert sumar, heimsmeistara- og Evrópu-. Samviskan mín lagast alltaf með hækkandi sól, þá dettur niður áhuginn að miklu leyti.