Dion

Ég er alltaf að uppgötva eitthvað nýtt. Það finnst mér gaman. Líka þegar ég uppgötva eitthvað sem er alls ekki nýtt, heldur býsna roskið. Meira að segja ekki nýtt fyrir mér, heldur opnast það bara fyrir mér með nýjum hætti og ég fæ breytta sýn á efnið. Þetta gerðist í dag þegar ég stakk í tækið mitt mynddiski sem ég keypti fyrir lítið á útsölumarkaði fyrir fáeinum dögum. Um var að ræða tónleikadisk með Dion nokkrum DiMucci, ítalskættuðum Bandaríkjamanni sem kannski er ekki heimilisvinur alls staðar á Íslandi, en ætti að vera kunnugur þeim sem komnir eru til vits og ára.

"Dion & The Belmonts" ætti að klingja einhverjum bjöllum. Maður þessi söng og spilaði lög á borð við "Runaround Sue," "The Wanderer" (ekki Donnu Summer-lagið), "Teenager In Love" og fleiri frábær lög frá sjötta og sjöunda áratugnum. Hann hefur aldrei þagnað, karlinn, og fyrir ekki löngu síðan kom út diskur með honum þar sem hann syngur og spilar (listavel á gítarinn sinn) dásamlega einfaldan, kjarnmikinn og hráan Bronxblús.

Hún virðist kannski löng, leiðin frá dúvoppi til bronxblúss, en Dion kann á hvoru tveggja skil og flestu þarna á milli. Á tónleikunum tekur hann flest sín þekktustu lög auk allmargra nýrri laga úr ýmsum áttum. Milli laga segir hann skemmtilega frá þeim margvíslegu áhrifum sem hann varð fyrir á unglingsárum og mótuðu hann sem tónlistarmann. Má þar nefna kirkjutónlist, blökkumannablús, rokkabillí og trúartónlist gyðinga. Allt þetta og fleira til heillaði sveininn unga.

Svona menn eru fjársjóður. Þeir velja það besta úr þeim hefðum sem í kringum þá og búa til sína eigin tónlist - sem auðvitað slær svo í gegn, ekki síst vegna einlægninnar, sem er ómissandi innihaldsefni. Og þeir daga ekki uppi við að spila gömlu lögin sín fyrir örfáar hræður í mislukkuðum sjónvarpsþáttum - nei, þeir eru eilíflega að gera tilraunir, semja, blanda og hræra þangað til þeim finnst þeir hafa eitthvað fram að færa á ný. Nú ætla ég að leggjast í grúsk og kanna feril Dions til hlítar, því að hann er miklu, miklu merkilegri (og skemmtilegri) tónlistarmaður en mig hafði nokkurn tímann grunað.

Svona atburðir eru kannski ekki merkilegir í flestra augum, en frá mínum bæjardyrum séð lífga þeir mjög upp á tilveruna. Og þetta er alls ekki í fyrsta skipti sem ég "uppgötva" tónlistarmenn, leikara og fleiri listamenn á þennan hátt, næstum fyrir algera tilviljun. Þetta er alltaf að koma fyrir mig. Það er það sem er svo skemmtilegt!