Hjólabretti

Á leiðinni í vinnuna geng ég framhjá einhverjum besta hjólabrettagarði á Íslandi, að því er mér er sagt. Hann er við Háskólann á Akureyri og þar dvelst ellefu ára gamall sonur minn löngum stundum með félögum sínum. Sonur minn er sem sagt brettamaður mikill. Það hefur hann verið í nokkur ár og er orðinn ótrúlega fimur. Ég veit að líkt og fleiri fell ég stundum í þá gryfju að vera sýknt og heilagt með aðfinnslur en gleyma hrósinu þegar við á. Ég má til með að hrósa öllum hlutaðeigandi yfirvöldum á Akureyri fyrir þennan hjólabrettagarð. Hann er stórglæsilegur og það er frábært að ganga þarna hjá og virða fyrir sér krakka á öllum aldri leika sér á brettum, línuskautum og alls konar "farartækjum" öðrum.

Ég spurði eitt sinn son minn hvort stóru strákarnir væru ekki með yfirgang á brettasvæðinu. Hann þvertók fyrir að svo væri og af orðum hans mátti ráða að þvert á móti væri gaman að leika sér þarna með stóru strákunum af því að þeir kynnu svo margt og væru sumir hverjir duglegir að kenna þeim sem minna kynnu fyrir sér. Hann sagði að á brettasvæðinu væru allir kurteisir og tillitssamir. Það er sem sagt alger undantekning, eftir því sem mér skilst á syni mínum, að það skerist í odda í brettagarðinum.

Ég hef alltaf verið mjög sæll með brettaiðkun sonar míns. Þetta er frábærlega holl og góð hreyfing og hann stundar íþróttina af miklum áhuga. Ekki minnkaði ánægja mín þegar ég uppgötvaði að í brettagarðinum er að nokkru leyti að finna útópíuna sem við þráum öll - stað þar sem allir eru jafnir og allir koma fram við náungann af kurteisi, virðingu og tillitssemi. Mikið vildi ég að svoleiðis staðir væru á hverju strái.

Nú þarf bara að koma upp inniaðstöðu fyrir bretta- og línuskautafólkið. Þá yrði minn maður kátur - og pabbi hans líka.