Bætur?

Þórsarar höfnuðu því á fjölmennum félagsfundi að svæði þeirra yrði byggt upp samkvæmt tillögum íþróttaráðs Akureyrar. Þar er gert ráð fyrir myndarlegum frjálsíþróttavelli og vilja Þórsarar fébætur fyrir, ef ég skil fréttina rétt. Akureyrarbær ætlar að láta Þórsara fá 42,5 milljónir á næstu fimm árum og KA-menn annað eins, samkvæmt nýjum rekstrarsamningum sem bíða undirritunar.

Ég hef aldrei skilið íþróttamál á Akureyri - eða íþróttamál yfirleitt - en veit bara að í þetta er varið óhemju fé. Félögin hafa ætíð átt dygga fulltrúa í bæjarstjórn sem barist hafa duglega fyrir hagsmunum þeirra. Samt eru félögin alltaf á hvínandi kúpunni. Síst vil ég draga úr gildi íþróttastarfs, en mér er farið að þykja það býsna dýrt. Er allt þetta starf virkilega bráðnauðsynlegt í ekki stærri bæ? Er svona mikil nauðsyn á stórliðum og afreksmönnum í öllum mögulegum og ómögulegum íþróttagreinum? Eða er íslenska hófleysið að sliga íþróttafélögin?

Svo hélt ég í einfeldni minni að Akureyrarbær ætti landið sem notað er undir íþróttasvæði Þórs. Af hverju ættum við útsvarsgreiðendur að borga íþróttafélagi fébætur fyrir land sem það á ekki, heldur við? Mér skilst að Þórsurum hafi verið boðið land í staðinn. Ég vil a.m.k. miklu heldur láta útsvarið mitt renna til uppbyggingar hjúkrunar- og dvalarheimila í bænum heldur en í svona vitleysu.

Það er margt sem ég ekki skil. Þetta er eitt af því. Ég vona bara að frjálsíþróttafólki verði búin almennileg aðstaða, hvar sem hún verður, og að hún verði þar sem það er velkomið. Frjálsar íþróttir hafa mætt afgangi á Akureyri alltof lengi - getur það verið vegna þess að þær eru ekki á könnu stóru íþróttafélaganna tveggja?

Spyr sá sem ekkert veit - ekki einu sinni af hverju stóru íþróttafélögin eru tvö. Nægir okkur ekki eitt?

Kristján

Sem íbúa Norðausturkjördæmis líst mér auðvitað vel á að Kristján L. Möller skuli vera orðinn samgönguráðherra. Hans bíða ýmis stór mál, misbrýn, í kjördæminu og nægir að nefna Grímseyjarferjuna og Vaðlaheiðargöngin. Norðausturhornið bíður líka eftir langþráðum vegabótum. Ég vona bara að Kristján verði ekki svo upptekinn við að hygla okkur kjördæmungum sínum ekki að við gjöldum þess óvart - ef þið skiljið hvað ég á við. Ég þekki kennara sem kenndi börnunum sínum og var óafvitandi miklu harðari við þau en aðra nemendur, bara vegna þess að hann var alltaf að gæta þess að verða ekki sakaður um að hygla börnunum sínum.

En ég hef engar stórar áhyggjur, svo sem. Ég held að Kristján sé fínn maður í þetta djobb. Og það eru fleiri kjördæmi sem kalla á bættar samgöngur. Ég vona til dæmis að Austurlandið fái sinn langþráða skammt af malbiki en ég vona líka sannarlega að Suðurstrandarvegur verði lagður sem fyrst. Það yrði sannkölluð samgöngubót fyrir Sunnlendinga að þurfa ekki að taka á sig krók og fara í gegnum Reykjavík til að komast á Keflavíkurflugvöll.

Imbakassinn

Alveg síðan íslenskt sjónvarp varð til - og alveg örugglega líka á meðan Kanasjónvarpið sást syðra - hafa menn keppst við að bölva dagskrá þess og fjasa um hvað það sé mikill tímaþjófur, að ekki séu notuð stærri orð. Ég horfi töluvert á sjónvarp en langt er síðan ég hætti að líta á það sem tímaþjóf, heldur miklu frekar góðan kunningja, svona eins og bók eða skemmtilegt spil. Ég er til dæmis forfallinn aðdáandi breskra glæpaþátta og svo hef ég gaman af ýmsum grínþáttum, tónlistardagskrám og náttúrulífsmyndum. Þegar ég horfi á gott sjónvarpsefni nýt ég lífsins. Ég nýt þess að láta fara vel um mig og hjálpa löggunum að upplýsa glæpinn, velta fyrir mér upp á hverju aðalleikarinn í grínþættinum tekur næst, hlusta á tónlist og umræður um hana, og svo framvegis. Góðar teiknimyndir eru líka dásamlegt sjónvarpsefni.

Sjónvarpið er ekki tímaþjófur, að mínu áliti, fyrr en það gengur fyrir öllu. Ef ég mætti ekki til þess hugsa að missa af einum einasta þætti af Leiðarljósi er varpið farið að gerast nokkuð ágengt og þá er það líklega orðið annað og meira en tímaþjófur - einhvers konar fíkn. Ég er ekki fíkinn í sjónvarp, en ég er mjög fíkinn í sjónvarpsefni sem mér þykir gott. Sem betur fer er svo ótalmargt til í þessari veröld sem ég hef ekki snefil af áhuga á, svo sem knattspyrnuiðkun fólks í suðlægari löndum og menn að keyra gamla bíla í forarvilpum. Ég er ákaflega þakklátur fyrir það - og það er konan mín líka. Þess vegna horfi ég á "mitt" efni með góðri samvisku.

Eyminginn

Vesalings Paul Watson. Slæmt þegar menn skynja ekki hvenær þeirra tími er liðinn og hvenær gamlar baráttuaðferðir eru úreltar. Þessi herferð kauða núna er svo glötuð að fólk hlær að henni og grætur í senn. Þvílíkur þverhaus. Flokkast Palli ekki annars undir hryðjuverkamenn síðan hann sprengdi hvalbátana um árið og fékk jafnvel hörðustu náttúruverndarsinna Íslands til að leggjast á sveif með Kristjáni Loftssyni? Væri þá ekki hægt að sitja fyrir kauða við mörk landhelginnar og snúa honum við eða handtaka hann ella?

Langbest væri auðvitað að ignorera karlinn algerlega, en þá er bara hætta á að hann nái að gera eitthvað af sér. Óttaleg athyglissýki er þetta annars í manninum. Væri ekki hægt að beina henni í einhvern skynsamlegri farveg? Kanadamenn eru skautamenn miklir, en líklega er karl orðinn of roskinn fyrir hokkí. Hvað um listdans? Örn Árnason og Karl Ágúst gætu t.d. kennt honum sitt af hverju og í leiðinni myndi Páll kannski öðlast örlítinn skilning á íslenskri þjóðarsál. Þessu þjóðráði er hér með komið á framfæri við hæstráðendur.

Gaman

Ég er skammarlega latur við að fara á myndlistarsýningar, en í dag álpaðist ég inn á sýningu á lokaverkefnum nemenda við Myndlistarskólann á Akureyri. Ekki sé ég eftir því. Frábær sýning. Þvílík hugmyndaauðgi - og forkunnarvel unnið úr hugmyndunum. Það er gaman að fara á góðar myndlistarsýningar. Fjölskyldan naut þess að ganga um sali Myndlistarskólans í dag, ekki síst börnin. Strax að lokinni ferð okkar um sýninguna báðu þau um að fá að fara aftur á næsta ári. Það verður auðsótt mál.

Einfaldleiki

,,Hafðu það einfalt" er heilræði sem mér var eitt sinn gefið og við erum býsna mörg sem höfum fengið það góða ráð við ákveðin þáttaskil í lífinu. Ég hef reynt að fara eftir þessu en oft er frammistaðan heldur slök. Ég er alveg einstaklega laginn við að flækja tilveruna fyrir sjálfum mér. Kannski er ég að sækja í spennu eða langar bara að lífga upp á lífið, en sem betur fer er eins og æðri máttarvöld grípi stundum í taumana og hafi vit fyrir mér. Eitthvað þessu líkt gerðist í dag. Ég var minntur á nauðsyn þess fyrir jafnvægi og velgengni í einkalífi og starfi að hafa hlutina einfalda. Og um leið og ég skildi að nú var verið að banka í öxlina á mér og segja mér að vera nú ekki að flækja líf mitt að óþörfu leið mér miklu betur.

,,Hafðu það einfalt. Góðir hlutir gerast hægt. Einn dag í einu." Þetta eru allt saman klisjur, en þær eru klisjur vegna þess að svo margoft hefur komið í ljós, í lífi svo ótalmargra manna og kvenna, að þetta er mikill og stór sannleikur. Þess vegna sest ég nú niður og skrifa bloggfærslu handa sjálfum mér. Til þess að minna mig á að hafa hlutina einfalda, að góðir hlutir gerast hægt, og að það er nauðsynlegt fyrir geðheilsuna að taka dag í senn, eitt andartak í einu.

 

Baugsdagur

Ég veit ekki mikið um sönghæfileika íslenskra auðmanna og vel getur verið að þeir séu jafnvígir á nóturnar og pundin. En hefði einhver sagt mér að Jón Ásgeir ætti eftir að syngja lag Bubba Morthens, "Stál og hnífur," opinberlega eða allt að því, hefði ég vænt þann hinn sama um draumóra og alvarlegan raunsæisskort. En þetta er víst tilfellið, segja blöðin og Netið, og gerðist víst á einhverjum Baugsdegi sem haldinn var hátíðlegur í lítilli, hlýrri og notalegri skattaparadís. Konudagur, bóndadagur, mæðradagur... það hlaut að koma að því að fundinn yrði upp Baugsdagur. Skyldi Ólafur Ragnar gera hann að lögskipuðum fánadegi?

Í alvöru... Stál og hnífur? Er maðurinn að gera lítið úr íslensku verkafólki? Eða á þetta að vera fyndið? Eða er um að ræða hreina og klára blindu? Svipaða og þjáð hefur aðalpersónuna í Jóhannesarpassíu hinni nýju?

Það mega þeir eiga, Baugsfeðgar, að þeir hætta seint að koma manni á óvart.

Herkúles á prent

Þetta verður mánuður mikilla tíðinda því að um þessar mundir er að koma út bók sem hver einasti Íslendingur hefur án efa beðið eftir með öndina í hálsinum - eða jafnvel með lífið í lúkunum, því að um er að ræða hið stórmerka rit Sakamálaþrautir - Glæpsamleg heilabrot. Höfundur (þó ekki nafngiftarinnar) er yðar einlægur og er þetta líklega fyrsta frumsamda ritið sem út kemur eftir hann (smásögur og sviðsleikrit undanskilin) síðan hann lék sér að því á menntaskólaárum að fjölrita ljóðabækur og gefa út undir dulnefni. Þóttist þá vera ljóðskáld gott en hefur vitkast síðan - að minnsta kosti að því leyti! Bókaútgáfan Hólar var sem sagt að gefa út litla kilju með 17 sakamálaþrautum eftir mig, sem sumar hverjar voru samdar á árunum 1999-2001 og þá fluttar á Rás 2. Áttu þá hlustendur að finna út hver glæpamaðurinn væri, hvernig hann hefði farið að og hvers vegna hann framdi ódæðisverkið. Nokkrar þrautanna eru eldri, alveg frá upphafsárum Rásar 2 þegar Kolla Halldórs las þær þar með glæsibrag, aðrar nýjar. Í aðalhlutverki er að sjálfsögðu ofurrannsóknarlögregluvarðstjórinn Herkúles Hvalfjörð.

Það verður spennandi að sjá hvernig viðtökur bókin fær (vonandi týnist hún ekki í vorbókaflóðinu)  og ef einhver sem þetta les skyldi nú slysast til að glugga í hana væri afskaplega gaman að fá komment þegar þar að kemur!

Af öðrum ritstörfum mínum er það helst að frétta að ég sýsla við að þýða langa og mikla skáldsögu sem eflaust verður ekki ýkja hátt skrifuð meðal sjálfskipaðra forræðisspekinga þjóðarinnar í bókmenntum fremur en önnur verk höfundar, en er býsna erfið viðureignar og reynir mjög á hugmyndaflug þýðandans. Sem sagt skemmtilegt verkefni. Nánar tilkynnt síðar.

 

Áhyggjur

Ég hef svolitlar áhyggjur af íslenskum stjórnmálum. Ekki alvarlegar, en nokkrar. Mér finnst þau nefnilega vera að leita talsvert út til endanna. Til hægri og til vinstri. Út í öfgar. Á Íslandi er reyndar ekki til neinn hægri-öfgaflokkur (sumir vilja pota Frjálslyndum í þann bás, en ég er ósammála) en vegna þess að þau Geir og Þorgerður eru sossum vingjarnlegt fólk, traustvekjandi og föst fyrir láta virkilega hægrisinnaðir menn sér lynda að tylla sér undir markísuna hjá þeim. Hvort sem Sjálfstæðisflokknum er nú greiði gerður með því eða ekki. Vinstra megin eru hinir svokölluðu vinstri grænir, sem ég get ekki með neinu móti komið auga á að séu grænir, bara afturhaldssamir. Ég held því fram að Samfylkingin sé hinn raunverulegi lúser kosninganna. Stór, breiður flokkur sem er búinn að vera lengi í stjórnarandstöðu á nefnilega ekki að tapa fylgi. Hann á að bæta við sig. Ekki litli öfgaflokkurinn lengst til vinstri. Og af þessu hef ég svolitlar áhyggjur.

Ég vona bara að við fáum milda stjórn, sem sýnir festu og hóflega íhaldssemi en hugsar vel um smæstu þegna sína og lokar ekki á Evrópudyrnar. Hún þarf líka að vera sterk. Ég held að flestir viti um hvers konar stjórn ég er að tala.

Samtíningur

Úrslit kosninganna voru nokkuð merkileg. Gaman var að horfa og hlusta á formennina í Sjónvarpinu áðan, það var eins og í suma væri kominn einhver svefngalsi og þeir Jón og Ómar tóku meira að segja lagið saman. Það verður spennandi að fylgjast með atburðum næstu daga, einnig því hvort útstrikanir reynast nægilega margar til að gera Árna og Birni einhvern grikk að ráði.

Skondið að Ellert B. Schram skyldi detta inn en mér finnst það svolítið ánægjulegt. Hef alltaf haft þá trú að þar fari drengur góður. Láru Stefáns virðist ekki ætlað að sitja á þingi, a.m.k. ekki um sinn, öfugt við Kristin H., sem hefur níu líf eins og kötturinn - og það styttist í að flokkarnir, sem hann hefur setið á þingi fyrir, verði jafn margir og lífin.

Og svo er það nöldur dagsins: Það fer mjög í taugarnar á mér þegar talað er um hin og þessi fylki Bandaríkjanna. Nafn landsins, Bandaríkin, ætti að segja það sem segja þarf. Bandaríkin heita Bandaríkin en ekki Bandafylkin vegna þess að þau eru samband ríkja, ekki fylkja. Aftur á móti eru fylki víða annars staðar, t.d. í Kanada.

Lýkur þar reiðilestri vorum og léttara hjal í augsýn.

Þegar sjónvarpsmenn voru að reyna að pumpa leiðtogana um viðræður og fá upp úr þeim hvort eitthvert makk væri í gangi datt mér í hug vísa sem ég heyrði einu sinni. Mér var sagt að bónakona ein hefði ort hana þegar hún sá karl sinn laumast út í fjós til að eiga ástarfund við mjaltakonuna. Kannski er eitthvað svipað á seyði í pólitíkinni núna?

Arkar karlinn út í fjós

Ingibjörgu að finna.

Ekki þarf hann ætíð ljós

til útiverka sinna.