Gamlar plötur

Stundum kemur yfir mig löngun og þörf til að hlusta á plötur sem ég hef ekki snert lengi. Undanfarna daga hef ég til dæmis verið að hlusta á gamlar LP-plötur með Elton John, sem ég hef haft mætur á í marga áratugi, enda hef ég fyrirgefið honum flest. Það er kannski helst diskóplatan frá '79 eða þar um bil sem mér gengur illa að hlusta á, en ég er nú svo skýtinn að mér finnast allar aðrar plötur með karlinum góðar. Líka þær "lélegu".

Ég hef aðallega verið að hlusta á plötur Eltons frá því seint á 8. áratugnum og þeim níunda. Sumir kalla þetta niðurlægingartímabilið hið fyrra (það seinna kom víst á tíunda áratugnum þegar hann sendi frá sér, í kjölfar vinsælda Konungs ljónanna, nokkrar rólegheitaplötur sem spekingar töldu ekki bera vitni um mikinn listrænan metnað). Í mínum eyrum á Elton John sér ekkert niðurlægingartímabil. Mér finnst hann alltaf góður. Og á þessum plötum, sem vissulega eru frábrugðnar því sem hann gerði í upphafi ferils síns og svo nú á allra síðustu árum, eru fínustu lög. Þau eru ekki öll jafngóð, enda varla hægt að ætlast til þess, en þessi tímabil Eltons eru að mínu áliti vanmetin og gimsteinarnir úr smiðju hans fleiri en margir vilja vera láta.

Ég fór sæll og glaður á tónleika Eltons á Laugardalsvelli fyrir sex árum eða svo. Ég fór þaðan sæll og glaður líka. Einhverjir hafa verið að býsnast yfir að þessir tónleikar hafi verið lélegir. Ekki veit ég hvað menn vilja. Hvað er betra en Elton einn með píanóinu sínu? Hann var í fínu formi, karlinn, og þó að ég hafi gaman af að sjá og heyra hann rokka (hann gerir alltof lítið af því nú orðið, blessaður) finnst mér hann ekki síðri þegar hann situr einn við flygilinn sinn og syngur með sínu nefi.

Elton er frábær. Líka þegar hann er "lélegur". Það er ekki öllum gefið.