Madríd

Spánarferðin stutta var aldeilis hreint ágæt. Madríd er nokkuð skemmtileg borg þó að ég hafi ekki beinlínis heillast. Hún er dálítið skítug, eins og margar stórborgir, ruslið var svo sem ekki áberandi en víða mátti sjá merki um þvaglát manna og hunda og finna tilheyrandi óþef. Ekki var óalgengt að sjá betlara að störfum og heimilisleysingjar lágu sums staðar uppi við húsveggi. Jarðlestakerfi þeirra Madrídinga er hins vegar til fyrirmyndar, einfalt, skilvirkt og afskaplega snyrtilegt. Hótelið var prýðilegt (við brugðum okkur meira að segja í heilsulind þar, hjónakornin) og við vorum heppin með mat - kannski af því að við fundum strax góðan, amerískan veitingastað sem bauð upp á það besta í norður- og mið-amerískri matarmenningu. Mér finnst slíkur matur góður - miklu betri en tapas með hráu keti og misjafnlega velllukkaðar paeljur - og ég held mig gjarnan við það sem ég þekki vel og nýt þess að borða. Svona er ég nú lásí.

Í leikhúsum var m.a. verið að sýna "La Bella y la Bestia" og ballett frá Moskvu var í heimsókn. Við létum leikhúsin eiga sig, enda ekkert sérlega sleip í spænskunni, og sömuleiðis fékk fótboltinn frið fyrir okkur. Mér skilst reyndar að leikurinn, sem margir ferðafélaganna ætluðu að fara á, hafi verið færður. Feginn er ég að vera ekki knattspyrnuaðdáandi - ég hefði áreiðanlega orðið alveg brjálaður.

Við fórum hins vegar á tónleika með Van Morrison í gríðarstórri, nýrri íþróttahöll, Palacio de Deportes, og það var magnað. Karl byrjaði á slaginu átta, söng og spilaði með hljómsveitinni sinni fínu í einn og hálfan tíma - án þess að stansa og gaf fólki varla tóm til að klappa - og kvaddi síðan. Flutningurinn óaðfinnanlegur - hljómburðurinn frábær. Svona eiga tónleikar að vera.

Meira síðar.