Neyðarástand!

Ef marka má lesendadálka Morgunblaðsins á morgun, sunnudag, er það ekki dýrtíðin sem er helsta ógnin við landsmenn um þessar mundir. Nei, hvorki eldsneytisverðið, verðtryggingin, vextirnir né íslenska krónan - ekki einu sinni fall hlutabréfanna. Það sem veldur Íslendingum mestum áhyggjum þessa dagana - og heilagri bræði, raunar - eru breytingarnar sem gerðar hafa verið á einum ástælasta þjóðarréttinum okkar, mjólkurkexinu.

Í sunnudagsblaði Morgunblaðsins eru hvorki fleiri né færri en þrjú lesendabréf um þetta efni og er álit manna nokkurn veginn þetta: Mjólkurkexið frá Frón er miklu verra en það var áður og það er óhæfa. Nær bara ekki nokkurri átt.

Einn lesandi kvartar undan grófleika og hefur líklega snætt grófa mjólkurkexið án þess að gera sér grein fyrir því. Eða speltútgáfuna. Hinir eru bara fúlir yfir því að nokkur maður skuli voga sér að hrófla við uppskriftinni að þessu ljúfmeti.

Frón auglýsti vandlega á kexumbúðum sínum um daginn að þar á bæ væru menn hættir að brúka herta fitu (transfitu). Vitleysingurinn ég, sem þó þykir mjólkurkex ágætt ef ekkert annað er til í kotinu, varð guðslifandi feginn og hafi bragðið breyst eitthvað við fituskiptin var ég sannarlega fús til að fyrirgefa þeim það. Allt fyrir hollustuna. Hélt að fleiri Íslendingar yrðu því fegnir að ófögnuðurinn hefði verið fjarlægður úr kexinu.

Boy, was I wrong.

Ég gleymdi því að mjólkurkex er eitt af því allra heilagasta sem íslenska þjóðin á. Mjólkurkexi á ekki að breyta. Vextir mega fara upp og krónan niður, enda hefur það alltaf verið svoleiðis. En í mjólkurkexi hafa aldrei tíðkast neinar sveiflur. Verði hróflað við því hefur krosstré brugðist og við því megum við ekki. Auk þess er það fullkomlega ólíðandi.

Lifi kransæðakíttið.

 

 

Athugasemdir

[G. Tómas Gunnarsson, 6.4.2008 kl. 01:18]

Auðvitað á ekki að hrófla við svona uppskriftum.  Það er þá lágmarkskurteisi að byrja að baka "Mjólkurkex classic".

Ég er náttúrulega orðin það gamall og sérlundaður að ýmislegt af því sem mér þykir gott er með þessu "classic" viðskeyti og hirði ég lítt um nýjungar.

Þannig drekk ég til dæmi (í öll þau u.þ.b. 3. skipti eða svo sem ég drekk kók á ári) ævinlega Coca Cola "classic".  Sömuleiðis þegar ég fæ mér Prince Polo (sem er miklu oftar en Kók, en núorðið ét ég það helst með kaffi) þá er það yfirleitt alltaf "classic", þó að ég einstöku sinnum láti eitt og eitt stykki af Prince Polo "Zebra" fljóta með.

Þó ég teljist ekki mikill mjólkurkex aðdáandi, þá skil ég vel að menn vilji fá sitt "classic" mjólkurkex.