Glaður

Mikið er ég glaður yfir því að borgarpólitíkin í henni Reykjavík skuli ekki koma mér við. Ég bý ekki þar og kaus ekki þar og þess vegna kemur mér ekkert við hver er borgarstjóri eða hvaða flokkar ráða ríkjum. En ef ég byggi þar myndi ég ekki vanda framsóknarmönnum kveðjurnar. Ætli þetta sé ekki bara lúaleg hefnd fyrir meint svik sjálfstæðismanna eftir síðustu þingkosningar? Það mætti segja mér að Guðni væri ekki búinn að fyrirgefa neitt, enda áreiðanlega afkomandi Guðrúnar Ósvífursdóttur. Gangi Birni Inga vel í þessu fjölflokksbrotasamstarfi. Ég er viss um að enda þótt sjálfstæðismenn séu áreiðanlega súrir yfir að hafa misst völdin í borginni séu þeir a.m.k. himinlifandi yfir að þurfa ekki að dansa eftir dyntum Björns Inga lengur.

Ég spái þessum nýja meirihluta ekki langra lífdaga. Og ég held að nýi borgarstjórinn sé lítið annað en masið. En, eins og ég segi, málið kemur mér ekki við ...

Big Daddy

Kaliforníusveitin spaugsama, Big Daddy, er sennilega ekki ýkja þekkt hér á landi - frekar en annars staðar. Hún var stofnuð árið 1983 og vakti fljótt athygli fyrir nýstárlegar, en yfirleitt sérlega skemmtilegar og vel heppnaðar, útsetningar af kunnum tónsmíðum. Árið 1985 komust þeir félagarnir t.d. inn á breska vinsældalistann með útgáfu af lagi Bruce Springsteen, "Dancing In The Dark." Útsetningin var fengin að láni úr gömlu lagi með Pat Boone, "Moody River". Útkoman er á spilaranum hérna til vinstri. Ég reyni að endurnýja lögin þar reglulega og hafa þau svona hvert úr sinni áttinni.

Ekki veit ég hvort félagarnir í Big Daddy eru enn að. Þeir eru ekki afkastamiklir og plötur þeirra ekki auðfundnar. Margt er á huldu um þessa ágætu æringja, en þeir segjast sjálfir hafa stofnað hljómsveitina á sjötta áratugnum. Þeim var hins vegar rænt, segja þeir, af skæruliðum frá Laos þegar þeir voru að skemmta bandarískum hermönnum í Víetnam á sínum tíma og skæruliðarnir voru vitaskuld svo hrifnir af tónlist þeirra að þeir fengust ekki til að skila þeim fyrr en 1983!

Ég þekki menn og konur sem ég væri alveg til í að losna við næstu þrjátíu árin eða svo. Ætli þessar skæruliðasveitir séu enn starfandi?

 

Súlur?

Jæja, þá er friðarsúlan margumrædda hennar Jókóar um það bil að tendrast ... Ég legg til að við Akureyringar fáum einhvern góðan listamann til að hanna og reisa handa okkur frygðarsúlu á einhverjum góðum stað - til dæmis við Torfunefsbryggju, þar sem aflaskipið Súlan liggur gjarnan, eða neðan við bæjarfjallið Súlur ... frygðarsúla þessi gæti verið til minningar um alla súlustaðina sem voru hér í bæ fyrir fáeinum árum og jafnframt verið hvatning til íbúa um að leggja sitt af mörkum til þess að bæjarbúum fjölgi hratt og vel ... Á þessum pítsu- og DVD-tímum veitir fólki áreiðanlega ekki af hvatningu til hollrar hreyfingar, sem í ofanálag er ókeypis.

Bretar vita sínu viti

Þetta val kemur mér ekki á óvart. Ég hef aldrei haft dálæti á laginu "Ebony And Ivory" og hefði sennilega greitt því atkvæði í sams konar kosningu hér á landi. Dúett McCartneys og Jacksons er heldur ekki góður og ekki er ég hrifinn, frekar en Bretinn, af Litla trommuleikaranum með Bing og Bowie - kannski af því að mér finnst þetta fallega lag alltaf best með Bing einum og sér.

"Save Your Love" ætti hins vegar ágætlega heima á lista yfir fyndnustu dúettana. Íslenska útgáfan, með Magnúsi Ólafssyni og Þuríði Sigurðardóttur, er ekki síðri að því leyti.

Ekki veit ég hvaða ágæta fólk er þarna nefnt í sömu andrá og lagið "You're The One That I Want," en auðvitað er það alltaf best með þeim Jóni og Ólafíu. Það kemur mér hins vegar á óvart að þarna skuli ekki sjást nöfn á borð við Barbru Streisand, Elton John og Frank Sinatra - það ágæta, en mistæka fólk, á sennilega heima á báðum listunum ...

„Ebony & Ivory“ valinn versti dúett sögunnar

Innihald: Kúadelluvanilla ...

Ja, það er eins gott að huga vel að því hvaðan vanillan manns kemur. Gæti MS e.t.v. lækkað verð á jógúrt, skyri og ís með því að kanna hagkvæmni innflutnings á kýrrassavanillu? Eða er þetta kannski tilvalið sóknarfæri fyrir íslenska kúabændur og jafnvel efni til næstu stóriðjuáforma á Íslandi?

Mér datt í hug erindi úr kvæðinu Mýsuð eftir Örn Arnarson, þar sem horft er á heiminn frá sjónarhóli flugna:

„Hver kúadella er kostaland. / Þá kenning er skylt að boða / að jörðin sé skítur, hafið hland / og himinninn keytufroða.“

Hvað skyldi annars hafa orðið af dúettinum misheppnaða, Milli Vanilli? Það var nú meiri (kúa)dellan á sínum tíma.

 

„Samkynhneigðarsprengja" hlýtur Ig Nóbelsverðlaun

Skegg

Ég hef verið skeggjaður í fimmtán ár eða meira. Börnin mín hafa sjaldan séð mig skegglausan, nema við afar hátíðleg tækifæri og ég hef jafnharðan leyft skegginu að vaxa aftur. Þó hefur það aldrei orðið neitt í stíl við skegg Sveinbjarnar Beinteinssonar, þess skeggprúða goða, heldur er skeggið á mér svona í George Michael- og Steingríms J.-stílnum alla jafna. Konan mín vildi á sínum tíma ekki að ég safnaði skeggi en getur nú, held ég, ekki hugsað sér að ég vappi um veröldina nauðrakaður.

Ég var að strjúka á mér nýslegið skeggið áðan og fór þá að hugsa um hvað ég væri heppinn. Ég mætti ekki til þess hugsa hvernig mér liði ef mér sprytti ekki grön. Sannfærður er ég um að skeggið mitt hefur oft forðað mér frá því að falla í pytt svartsýnis, þyngsla og almenns doða ... það er einfaldlega svo óskaplega róandi, gleðjandi og andagiftaraukandi að strjúka á sér skeggið. Meira að segja broddar duga ágætlega.

Konur hafa fæstar skegg til að státa af - þótt hún amma mín hafi haft örlítinn ljósan hýjung á efri vörinni, sem mér þótti afar merkilegur þegar ég var barn - en ætli sítt hár komi ekki í sama stað niður? Ég sé a.m.k. konur oft snúa upp á hárið á sér og fikta í því þegar þær þurfa mikið að hugsa.

Er það kannski þess vegna sem ég er með skegg? Af því að ég hef ekkert hár til að snúa upp á? Á þessu hlýtur að vera til einhver gagnmerk sálfræðiúttekt, það er ég viss um ...

 

Oft er það gott...

Á fyrri hluta áttunda áratugarins, þegar útvarpsstöðin var auðvitað bara ein, var á dagskránni þáttur sem hét Tíu á toppnum. Umsjónarmaðurinn hét Örn Petersen og þátturinn var vinsældalisti síns tíma. Ég er ekki í nokkrum vafa um að þátturinn naut gríðarmikillar hlustunar. Að minnsta kosti sat ég límdur við útvarpstækið þegar hann var sendur út og það gerðu allir mínir vinir og kunningjar líka.

Um það leyti sem þátturinn góði (og alltof skammlífi) rann sitt skeið á enda voru á toppnum tveir sómamenn, þeir Albert Hammond og Lobo. Albert er tvítyngdur, jafnvígur á spænsku og ensku, og hefur lengi notið vinsælda í hinum spænskumælandi heimi. Hann var hins vegar ekki stjarna nema skamma hríð og langþekktastur fyrir lag sitt "It Never Rains in Southern California". Albert er enn að, fékk orðu frá Bretadrottningu fyrir nokkrum árum fyrir störf sín að tónlistarmálum, og sendi nýlega frá sér plötu eftir langt hlé. Sonur hans og nafni er þekktur gítarleikari (Strokes).

Lobo heitir Kent Lavoie réttu nafni, er af indíánaættum og varð líka skammlífur á stjörnuhimninum. Kunnasta lag hans heitir "I'd Love You To Want Me". Árið 1975, þegar Tíu á toppnum kvaddi (ef minnið svíkur mig ekki), var skin þeirra Alberts og Lobos á stjörnuhimninum mjög tekið að dofna. Ég hef, að gamni, sett hér inn á spilarann lögin sem voru númer 1 og 2 daginn sem Örn Petersen tilkynnti að þættirnir Tíu á toppnum yrðu ekki fleiri. Ég get þó ekki fyrir mitt litla líf munað hvort lagið var í fyrsta sæti. Það gerir heldur ekkert til. Þetta eru létt lög og melódísk - kannski örlítið væmin, en gerir það nokkuð til?

Na na na

Eitt allra vinsælasta - nei, allra vinsælasta lagið í sögu æskulýðsheimilisins (síðar félagsmiðstöðvarinnar) Dynheima á Akureyri á árunum 1974-1984 (og kannski lengur) var Na Na Na með trommuleikaranum Cozy Powell. Cozy þessi hét réttu nafni Colin Flooks, fæddist á Englandi árið 1947 og er af mörgum talinn einn allra færasti trommuleikari sinnar samtíðar. Hann er trúlega þekktastur fyrir spilamennsku sína í hljómsveit Ritchies Blackmore, Rainbow. Cozy Powell lést í bílslysi árið 1998.

Ekki er mér kunnugt um að Na Na Na hafi náð viðlíka vinsældum annars staðar í heiminum. Þetta var hálfgert einkennislag Dynheima í a.m.k. áratug ekkert lag var spilað jafnoft, ekki einu sinni útgáfa Showaddywaddy af Under The Moon of Love, sem þó var svo sannarlega vinsæl. Dance With The Devil er áreiðanlega þekktasta lagið sem Cozy sendi frá sér á sólóferlinum, en varð aldrei jafn vinsælt í Dynheimum og einfalda lagið með einfalda nafninu: Na Na Na.

Í kvöld verður opnuð ný félagsmiðstöð fyrir unglinga í gamla Barnaskóla Akureyrar, fallegu húsi sem setur mikinn svip á bæinn. Ég hitti forstöðumanninn áðan, sem er gamall Dynheimaunglingur, og þá rifjaðist svo margt upp fyrir mér sem ég hafði ekki hugsað um lengi. Til dæmis Cozy Powell og Na Na Na. Þá uppgötvaði ég að ég hafði aldrei haft hugmynd um hver söng lagið, en vissi að Cozy hafði ekki gert það sjálfur. Nú veit ég að það var gamall félagi hans, Frank Aiello. Höfundur lags og texta er John Cameron.

Meira um Cozy og Dynheima síðar (það er ég viss um).

Pabbar og prinsessur

Í gær fór ég á tveggja tíma námskeið (og tæplega það) sem hét "Pabbar og prinsessur" og þar átti að kenna okkur feðrunum að flétta hár dætra okkar og greiða það með ýmsum hætti. Ég hlakkaði til að fara, enda hef ég lengi ætlað mér að læra eitthvað í þessa veru og löngum horft öfundaraugum á þá feður sem greiða dætrum sínum eins og það sé einfaldasta verk í heimi.

En námskeiðið olli mér talsverðum vonbrigðum, því miður. Þarna var ein kona að leiðbeina okkur körlunum (ætli við höfum ekki verið 10 talsins) og fyrir menn eins og mig, sem eru ríkulega útbúnir af þumalfingrum, er það alltof lítið. Ég hélt að þarna yrðu fleiri leiðbeinendur og hefði í rauninni aldrei farið á námskeiðið ef ég hefði vitað að leiðbeinandinn yrði aðeins einn, hvað þá borgað 3500 krónur fyrir.

Mér fannst námskeiðið því miður alls ekki peninganna virði. Vitaskuld lærði ég örlítið um fléttugerð og greiðslu en það var óttalegt smáræði og konan gat ekki með nokkru móti sinnt okkur öllum eins og skyldi. Ég er því litlu betur staddur í hárgreiðslunni en ég var áður. Og dóttir mín er ekki síður vonsvikin en ég, enda eyddum við talsverðum tíma í bið og ekki neitt.

Áður en næsta námskeið er skipulagt verður hágreiðslustofan að sjá til þess að leiðbeinendur séu fleiri eða þátttakendur færri. Það verður að mínum dómi að vanda betur til verks næst, ef meiningin er að endurtaka leikinn og eru feður hér með varaðir við að láta glepjast af gylliboðum af þessu tagi.

Dularfulla eyjan, enn og aftur

"Bahamas eða Viðey?" stendur stórum og áberandi stöfum á heilsíðuauglýsingu Spron í dagblöðum í dag. Hjá mér er valið alls ekki einfalt. Ég hef nefnilega ekki hugmynd um hvað þetta Bahamas er.

Eða hvað?

Jú, fyrir viku eða svo horfði ég reyndar á mynddisk með börnunum mínum þar sem þýðandinn minntist eitthvað á Bahamas-eyju.

Og nú er spurningin, af því að ég er farinn að ryðga í landafræðinni: Er Bahamas-eyja við Ísland? Trúlega þá nálægt Reykjavík, fyrst Spron lætur hennar getið í auglýsingum sínum. Eru eyjarnar á Kollafirði kannski fleiri en mig minnti?

Væri ég viðskiptavinur Spron veldi ég hiklaust Viðey, bara vegna þess að hana þekki ég. Ég hef meira að segja komið þangað.

Bahamas þekki ég hins vegar ekki og ég er alltaf soldið nervös við hið óþekkta ... Skyldi eyja þessi annars draga nafn sitt af Bahamaeyjum við austurströnd Flórídaríkis?