Vegir

Hvað sem öllum kvótaskerðingum líður, en á slíku hef ég ekkert vit, fagna ég því að flýta eigi vegagerð á ýmsum svæðum sem hafa orðið útundan á síðustu áratugum. Ég samgleðst íbúum á Norðausturhorninu, sem ekki hafa riðið feitum hesti frá vegaáætlunum síðustu samgönguráðherra. Hófaskarðsleið og Dettifossvegur eru afskaplega mikilvægar framkvæmdir, sem og Suðurstrandarvegur, sem ég hef víst áður minnst á. Þær eru reyndar allar mikilvægar. Og skil ég þá ekki Sundabrautina undan.

Bölvað þykir mér hins vegar að heyra að enn skuli eiga að efna til vitleysunnar "Einnar með öllu" hér í mínum fallega bæ. Ljóta ógeðið. Og verður áreiðanlega ekki betri núna en fyrri sumur, þrátt fyrir fögur fyrirheit um "fjölskylduhátíð". Þau hafa nú brugðist fyrr. Þið fyrirgefið mér vonandi svartsýnina, kaupmenn góðir, og þið hin sem mögulega getið grætt einhverja þúsundkalla á þessu sóðasvalli.

Vandi

Mörg er búmanns raunin, segir gamall málsháttur. Það vakti einmitt athygli mína þegar ég renndi yfir fréttir í blöðum og á vefsíðum í dag hversu óskaplega margir virðast vera í vanda. Sjávarútvegurinn og sjómennirnir eru í vanda vegna yfirvofandi kvótaskerðingar, meira að segja heilu kaupstaðirnir, dómskerfið gæti lent í vanda vegna umdeilds sýknudóms í nauðgunarmáli (það hefur raunar marga fjöruna sopið í þeim efnum), og svo má lengi telja, en hæst ber þó, ef marka má fjölmiðlana, vanda alls kyns ung- og smástirna í sambandi við einkalíf sitt. Avril Lavigne er í vanda, Lindsay Lohan er í vanda, Paris Hilton er í vanda, Hilary Duff er í vanda. Og er ekki Britney Spears í eilífum vanda? Ég fæ ekki séð að mér verði svefnsamt næstu nætur. Ég hef áhyggjur af þessum stúlkum, ég verð að segja það.

Ja, nú er lag á Læk, hefði amma mín sagt. En skyldi svona vandi einskorðast við smástirni? Ég man nefnilega ekki til þess að hafa lesið neitt nýlega um stórstirni í vanda. Þurfa alvörustjörnur ef til vill ekki á því að halda, frama síns og frægðar vegna, að einkalíf þeirra sé til umræðu í fjölmiðlum? Það skyldi þó ekki geta hugsast að allri þessari neikvæðu athygli, sem smástirnin fá, sé handstýrt - eins og alls konar kvótum íslenskum? Þá er kannski ekki að furða þótt blessuð ungmennin séu í vanda...

Seifur

Svolítið einkennileg frétt og líklega hraðsoðin, því að inn í hana hefur ýmislegt slæðst sem prófarkalesari hefði án efa rekið augun í. Beygingin á nafni Frelsarans er röng, Zeus heitir Seifur á íslensku, og með "Rhodes" er væntanlega átt við grísku eyjuna Ródos, eða hvað? Þá er borgin Efesus skrifuð að enskum hætti, o.s.frv.

Merkilegt, annars, að Paris Hilton skyldi ekki komast á listann. Hún er eitthvert mesta undur sem ég veit um. Hefur nákvæmlega ekkert sér til frægðar unnið en er samt fræg.

Tilkynnt um ný sjö undur heims

Fogerty

Sit hér við vinnu mína og er að hlusta á níu ára gamla tónleikaplötu með John Fogerty, sem ég hef ekki spilað langalengi. Mikill asskodans snillingur er maðurinn! Á æskuárunum, þegar aðrir dásömuðu Bítlana og Stones, féll ég fyrir Creedence Clearwater Revival, Byrds og Animals. Spila þessar plötur reglulega.

Finnbogi vinur minn var að leyfa mér að hlusta á nýjan disk með alveg hreint forláta söngkonu. Frábær rödd, mögnuð lög, fínar útsetningar. Upp úr kafinu kom að hér var á ferðinni Candi Staton, diskósöngkona sem gerðist gospel, en er aftur farin að snúa sér að veraldlegri tónlist. Hún er 66 ára og auðheyrilega í toppformi. Verð að eignast þennan disk. Keypti mér um daginn safndisk með annarri stórskostlegri söngkonu, sem líka er 66 ára. Hún heitir Fontella Bass, söng "Rescue Me" forðum daga, og er hreint ekki síðri en Aretha. Er þá mikið sagt.

Ég hef gaman af tónlist. Alls konar tónlist. Hún er svo stórkostleg uppfinning og svo frábært krydd í gráan hversdagsleikann.

Regn

Loksins kom rigningin. Í júní rigndi svo lítið á Akureyri að það mældist varla og í dag, 5. júlí, helltist vætan loks yfir okkur. Óskaplega gott. Gróður var orðinn þurr og sums staðar mjög illa farinn, t.d. þar sem jarðvegur er rýr. Ég vona að það rigni hraustlega næsta sólahringinn eða svo, en síðan láti blessuð sólin á sér kræla. Hún hefur verið sjaldséð að undanförnu þó að veðrið hafi í rauninni verið afar gott. Skýjað veður en hlýtt er mitt uppáhald. Þá er hægt að gera svo margt - og líka ekki neitt, ef maður kýs!

Schiphol (Skiphóll?)

Loks rann heimferðardagurinn upp. Fjórir dagar í Amsterdam bundu enda á rúmlega hálfsmánaðar ferðalag um Holland og Belgíu. Allt hafði gengið upp. Fríið alveg hreint dásamlegt.

Heimferðin gekk ljómandi vel líka. Flugvélin var nokkurn veginn á áætlun og flugið hið ágætasta í alla staði, starfslið Icelandair þjónustulipurt og glaðlegt og allir í besta skapi. Smáfólkið hlakkaði til að komast heim og hitta vini sína, húsfreyja gat vel hugsað sér að vera nokkrum dögum lengur í Amsterdam, en hún heillaðist mjög af þessari fögru og skemmtilegu borg, og heimilisfaðirinn var alveg tilbúinn að taka sér annan bílaleigubíl og keyra til næsta lands. Langaði ekkert heim. Fannst ferðalagið nýhafið!

Eitt kom okkur þó á óvart þegar við komum á Schipholflugvöll þremur tímum fyrir brottför, alveg viss um að við hefðum nægan tíma til að tékka okkur inn, fá okkur að borða, skoða okkur um og versla svolítið. Ónei. Hefðum við mætt örfáum mínútum seinna hefðum við lent í ógnarlangri biðröð, því að innritunarborð Icelandair voru bara tvö. Tvö! Þrjú, raunar, en það þriðja var ætlað Sagaklassfarþegum. Við vorum þó heppin, því að við þurftum bara að bíða í hálftíma. Styttist biðin nokkuð vegna þess að afgreiðsludaman í Sagaklassdeildinni sá aumur á okkur og benti okkur á að koma til sín. Ég er hins vegar handviss um að þeir sem voru talsvert aftar í röðinni hafa þurft að bíða miklu, miklu lengur og áreiðanlega varla náð að gera nokkuð annað en æða beint út í vél.

Ég hélt satt að segja að svona þjónusta, eða öllu heldur skortur á henni, heyrði sögunni til. Ég efast ekki um að það kostar sitt að leigja innritunarborð í erlendum flugstöðvum, en fyrr má nú vera nískan. Ekki sá ég nokkurt annað dæmi um svona nánasarhátt á Schiphol. Skora ég nú á Icelandair að reka af sér þetta áratugagamla slyðruorð og bæta þjónustu sína. Lággjaldafélög geta leyft sér slíkt þjónustuleysi, ekki Icelandair. Raunar er sú saga lífseig að Icelandair sé lággjaldafélag þegar um erlenda ríkisborgara er að ræða og þeir borgi miklu minna fyrir flug en við Íslendingar. Sé þetta skröksaga gleðst ég mjög. Sé þetta satt, þá eigum við Íslendingar a.m.k. heimtingu á sérstökum innritunarborðum fyrir okkur á erlendum flugvöllum. Ég sé skiltin fyrir mér: Annars vegar "Economy class" og hins vegar "Business class and Icelanders."

Amsturdammur

Amsterdam hafði ekki breyst ýkja mikið á þessum aldarfjórðungi sem liðinn er síðan ég heimsótti hana síðast. Ég var hissa á að finna ekki skikkanleg kaffihús, svona eins og þau sem sprottið hafa upp í Lundúnum á síðustu árum og snarbætt kaffi- og samlokumenninguna þar í landi, og ég var líka undrandi á því hversu litlar framfarir hafa orðið í almenningssamgöngum. Sporvagnarnir eru svo sem ágætir en alltof litlir og yfirleitt stappaðir.

Börnin vildu ólm fara í síkjasiglingu, sem þeim fannst svo auðvitað ekkert sérstaklega skemmtileg. Þau skemmtu sér hins vegar mjög vel í tæknimiðstöðinni Nemo og í TunFun, en það eru gömul undirgöng við Mr. Visserplein sem breytt hefur verið í stóran og mikinn leikvöll fyrir börn að 12 ára aldri. Snjöll framkvæmd og greinilega vinsæl.

Ég komst í tónlistarbúðina Fame og keypti þar talsvert af hljóð- og mynddiskum, meðal annars fyrstu syrpuna af gömlu "Mission Impossible"-þáttunum sem sýndir voru í Sjónvarpinu í gamla daga og hétu þá Ofurhugar!

Eini Íslendingurinn sem varð á vegi okkar á Kalverstraat var ekki ómerkari kona en minn gamli samstarfsmaður og bloggvinur, Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir. Það var skemmtilegt að rekast á hana, en við höfum ekki sést í allmörg ár.

Það var gaman í Amsterdam. Við gistum á algjöru lúxusgistiheimili rétt við miðborgina og höfðum það sannarlega gott. Við urðum ekki fyrir vonbrigðum með nokkurn skapaðan hlut - fyrr en e.t.v. á Schipholflugvelli á heimleiðinni. Nánar um það síðar.

 

Spaarndam

Við kvöddum Ceciliu og kettina með söknuði að morgni föstudags og lá nú leiðin til þorpsins Spaarndam, miðja vegu milli Amsterdam og Haarlem. Þar áttum við gistingu eina nótt í gistihúsinu Sjónaukanum (De Telescoop) þar sem Daphne DeBurgh réð ríkjum (ekkert skyld Chris, held ég) með manni sínum og ungum tvíburadætrum. Fínasta gistihús og morgunverðurinn afskaplega góður og vel úti látinn. Hinir gestirnir í húsinu voru tvær belgískar akstursíþróttastúlkur, mjög indælar, glaðlegar og skemmtilegar og sönnuðu enn frekar kenningu okkar um að Flæmingjar væru besta fólk.

Við brugðum okkur um kvöldið á skyndibitastað þorpsins en þegar halda átti til baka kárnaði gamanið. Það tók að rigna eins og hellt væri úr fötu. Við þutum í átt til Sjónaukans en þá bar svo við að vindubrúin yfir síkið, sem var á milli veitingastaðarins og gistihússins, tók að lyftast. Undir sigldi skúta og á meðan máttum við bíða í ausandi rigningunni. Svo sigldi önnur skúta ... svo önnur ... og alls urðu þær sex! Ein regnhlíf var með í för og hafði hún lítið að segja, íslenska fjölskyldan var orðin holdvot. Loksins seig svo brúin á ný og þá var sko hlaupið í skjól! Verður kvöldið lengi í minnum haft en gaman er að segja frá því að enginn fór í fýlu vegna atburðanna - allir höfðu gaman af og börnin skemmta sér konunglega við að segja frá því þegar við biðum í grenjandi rigninguna við vindubrúna í sómaþorpinu Spaarndam.

Brugge

Einn daginn, meðan við dvöldumst hjá hinni góðu Ceciliu í Hertsberge, fórum við í kynnisferð til Brugge undir leiðsögn Pauls nokkurs, sem er kennari og Íslandsvinur og hefur m.a. verið í miklum tengslum við kennara Menntaskólans á Akureyri. Hann hafði frétt af því að Akureyringar væru væntanlegir á svæðið, hafði samband við okkur og bauðst til að verða leiðsögumaður okkar um gamla bæinn í Brugge. Við þágum boðið og sáum ekki eftir því. Maðurinn var fróður og skemmtilegur og vildi engin laun þiggja önnur en bjórglas og svo ofurlítinn harðfisk, sem við ætlum að senda honum við fyrsta tækifæri.

Gamla miðborgin í Brugge er falleg og afar sérstök, en minnti þó svolítið á ofvaxið safn. Þarna var mikill fjöldi gamalla og fagurra húsa, en búðirnar stíluðu nær allar inn á túrista (seldu konfekt og blúndudúka) og meðalaldur ferðamannanna sem þarna voru á vappi hefur áreiðanlega verið hærri en um borð í skemmtiferðaskipunum sem hér leggjast að bryggju á sumrin. Það vantaði lífið. Heimamennina. Brugge var eins og risastórt Árbæjarsafn. Munurinn varð okkur ekki að fullu ljós fyrr en við komum til annarrar borgar sem líka státar af gömlum húsum og síkjum: Amsterdam. En að henni kemur síðar.

Veðrið lék við okkur í Bruggeferðinni og raunar flesta þá daga sem við dvöldumst á Vestur-Flandri. Við fórum með börnin í sædýragarð í úthverfi Brugge sem kenndur er við Baldvin konung og var það hin besta skemmtun. Þá skoðuðum við kastala í grenndinni og gríðarstóran hallargarð, heimsóttum konu sem selur heimagerðan ís á bænum sínum, og könnuðum þorp og sveitir. Það var gaman að snæða á krám og veitingahúsum þarna í grenndinni því að ekki skildu allir þjónar ensku og matseðlar voru gjarnan bara á flæmsku. Þurfti einu sinni að kalla til einn bargestanna til aðstoðar þar sem enginn starfsmannanna skildi ensku eða þýsku og menntaskólafranskan okkar Önnu dugði ekki alltaf til að leysa vandann. Þeir Belgar sem við höfðum samskipti við voru raunar allir ákaflega gestrisnir, glaðlegir og hjálpsamir.

Skúrir fóru nú að gera vart við sig en veðrið skipti okkur engu. Þær voru líka barnaleikur miðað við þær sem biðu okkar á öðrum slóðum. Og verður sagt frá því í næsta þætti.

 

 

When in Rome: Part Two

Í Hollandi snæddi ég lifandis býsn af kjúklingi og túnfiski, enda erfitt að fá annan fisk þar sem við vorum niður komin. Hollendingar eru ekki að drekkja sínum túnfiski í majónesi og eggjum eins og við gerum. Túnfisksalatið þeirra er því ætt. Raunar eru Niðurlendingar afskaplega hrifnir af majónesi og eta það með mörgum réttum, m.a. frönskum kartöflum, svo að það má teljast mildi að túnfiskurinn skuli sleppa sæmilega við gulu leðjuna. En mikið skelfing vildi ég að Íslendingar hættu að kæfa túnfisk, lax og fleira góðgæti í eggjagumsi og kalla "salöt".

Belgar tóku vel á móti okkur. Við ókum um flæmska hlutann, komum fyrst við í skemmtigarðinum Bobbejaanlandi og vörðum þar hálfum degi eða svo en keyrðum síðan að gististaðnum, sumarhúsi í þorpinu Hertsberge, u.þ.b. 30 mín. akstur frá Brugge. Sumarhúsið reyndist að vísu alls ekki vera í þorpinu heldur í forkunnarfallegum skógi skammt frá. Gestgjafinn var roskin kona, Cecilia að nafni, sem hafði komið til Íslands fyrir tuttugu árum og var alveg í skýjunum yfir að fá Íslendinga í gistingu til sín. Dóttir mín varð líka óskaplega glöð því að Cecilia reyndist eiga þrjá ketti, sem voru mannelskir með afbrigðum.

Við höfðum verið afar heppin með veður í Kempervennen en nú seig smám saman á ógæfuhliðina í þeim efnum, sólskinsdögunum fækkaði og við tóku skúrir með köflum. Hitinn var þó enn afar þægilegur.

Meira síðar.