Erla

Ég er að hlusta á lög með Erlu heitinni Stefánsdóttur. Mikið vildi ég að sú ágæta söngkona hefði sent frá sér meira efni meðan hún lifði. Einstök kona með einstaka rödd.

Garfunkel

Ég fór á tónleika með Art Garfunkel í kvöld. Hann er orðinn lúinn, blessaður karlinn, lotinn í herðum og röddin farin að gefa sig. Ég hafði reyndar heyrt að hann væri búinn að spilla í sér röddinni með stórreykingum. Hann söng mörg þekkt lög og talaði vel um sinn gamla félaga, Paul Simon.

Garfunkel tók nokkur lög með syni sínum, sem er 28 ára og heitir James Arthur (eða Arthur yngri). Þvílíkur söngvari. Hann er enn betri en karl faðir hans var - ef það er þá hægt.

Gönuhlaup

Á árunum kringum 1980 veðjuðum við vinirnir stundum um það þegar við fórum í búð hvað kaffipakkinn hefði hækkað mikið frá því síðast. Oftast töpuðum við allir. Kaffipakkinn hafði nefnilega hækkað meira en við töldum hugsanlegt.

Já, óðaverðbólgutíminn. Þá var nú aldeilis gaman að lifa. Eða þannig.

Og verkföllin - hvert öðru lengra og skemmtilegra - skiluðu nákvæmlega engu.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér í morgun þegar ég fletti Fréttablaðinu.

Hið svokallaða skaup

Skaupið, já. Mín skoðun: Það var svo ófyndið að ég gat ekki annað en hlegið eftir á. En svo fór ég að hugsa. Líklega er þetta skaup alveg eins og Íslendingar eru nú á dögum, að minnsta kosti sá háværi minnihlutahópur sem lætur að sér kveða á netinu og eys drullu og hroða yfir hvern sem vera skal (gjarnan nafnlaust), kýs lögbrjót mannveru ársins (af því að tilgangurinn helgar meðalið), heimtar meira rafmagn en vill ekki virkjanir, krefst þess að fá allt ókeypis frá útlöndum en vill ekkert láta í staðinn, krefst þess að fólk velji íslenskt þótt það hafi ekki efni á því, öfundar alla sem hafa það skárra en hann, en brennir samt tugþúsundum króna á gamlárskvöld (dýravernd hvað?), grenjar yfir öllum sköpuðum hlutum daginn út og inn, og svo framvegis. Skaupið var eins og Íslendingar. Frekt, fullt af gremju, skinheilagt, yfirgengilegt, leiðinlegt, ósmekklegt, þreytandi, hávært, dónalegt, ruddafengið, skítlegt og fullt af upphrópunum, en innihaldsrýrt. Með öðrum orðum afskaplega sorglegt - alveg eins og við.

Leikhús og tónleikar

Ég skrapp í leikhús í Lundúnum um helgina og þótt fyrr hefði verið. Sá tvö leikrit. Mæli með "The Height of the Storm" eftir Florian Zeller, þar sem gömlu kempurnar Eileen Atkins og Jonathan Pryce fara á kostum í margræðu og lágstemmdu verki, en var ekki hrifinn af "True West" eftir Sam Shepard. Ef til vill er verkið ekki eins gott og mig minnti (ég las það endur fyrir löngu), en uppfærslan heillaði mig að minnsta kosti ekki. Ég fór líka á tvenna tónleika, Billy Ocean í Cardiff og Monty Alexander í Lundúnum. Báðir eru frá Vestur-Indíum. Báðir fluttu "No Woman No Cry". Ocean stóð fyrir sínu, en djasspíanistinn Alexander, sem ég þekkti ekkert til áður, er hreinræktaður snillingur - og meðspilararnir líka.

Olía

Auk þess leggur Helgi Már Barðason til að Íslendingar fari nú að kaupa olíu frá Íran.

Kórallar

Helgi Már Barðason brá sér á firnagóða tónleika með ensku hljómsveitinni The Coral. Prýðileg skemmtun. Fínir rokkarar, flott lög.

Eru Íslendingar langræknasta þjóð í heimi?

Helgi Már Barðason telur mál að linni.

Flón

Ég hef komist að þeirri niðurstöðu eftir alllanga yfirlegu að Íslendingar séu, þegar á heildina er litið, hálfvitar. Við hefðum betur farist allir með tölu í móðuharðindunum.

Ekki er öll vitleysan eins

Og hananú, segir Helgi Már Barðason